Nova Vulgata - Vetus Testamentum - Deuteronomii - 32

Deuteronomii

32
¹«Audite, caeli, quae loquor;
audiat terra verba oris mei!

²Stillet ut pluvia doctrina mea,
fluat ut roseloquium meum
quasi imber super herbam

et quasi stillae super gramina.
³Quia nomen Domini invocabo:

date magnificentiam Deo nostro!
⁴Petra, perfecta sunt opera eius,

quia omnes viae eius iustitia.

 Deus fidelis et absque ulla iniquitate,

 iustus et rectus.
⁵Peccaverunt ei non filii eius in sordibus suis,

generatio prava atque perversa.
⁶Haeccine redditis Domino,

popule stulte et insipiens?

Numquid non ipse est pater tuus, qui possedit te,

ipse fecit et stabilivit te?
⁷Memento dierum antiquorum,

 cogita generationes singulas;

interroga patrem tuum, et annuntiabit tibi,

maiores tuos, et dicent tibi.
⁸Quando dividebat Altissimus gentes,

quando separabat filios Adam,

constituit terminos populorum

iuxta numerum filiorum Israel;
⁹pars autem Domini populus eius,

Iacob funiculus hereditatis eius.
¹⁰Invenit eum in terra deserta,

 in loco horroris et ululatu solitudinis;

circumdedit eum et attendit

et custodivit quasi pupillam oculi sui.
¹¹Sicut aquila provocans ad volandum pullos suos

et super eos volitans expandit alas suas

et assumpsit eum

atque portavit super pennas suas.
¹²Dominus solus dux eius fuit,

et non erat cum eo deus alienus.
¹³Constituit eum super excelsam terram,

ut comederet fructus agrorum,

 ut sugeret mel de petra

oleumque de saxo durissimo,
¹⁴butyrum de armento et lac de ovibus,

cum adipe agnorum et arietum

filiorum Basan et hircorum,

cum medulla tritici,

et sanguinem uvae biberet meracissimum.
¹⁵Incrassatus est dilectus et recalcitravit;

incrassatus, impinguatus, dilatatus
dereliquit Deum factorem suum

et recessit a Petra salutari suo.
¹⁶Provocaverunt eum in diis alienis

et in abominationibus ad iracundiam concitaverunt.
¹⁷Immolaverunt daemonibus et non Deo,

diis, quos ignorabant;

novi recentesque venerunt,

 quos non coluerunt patres vestri.
¹⁸Petram, quae te genuit, dereliquisti,

et oblitus es Domini creatoris tui.
¹⁹Vidit Dominus et sprevit,

quia provocaverunt eum filii sui et filiae.
²⁰Et ait: “Abscondam faciem meam ab eis

et considerabo novissima eorum;

generatio enim perversa est,

et infideles filii.
²¹Ipsi me provocaverunt in eo, qui non erat Deus,

et irritaverunt in vanitatibus suis;

et ego provocabo eos in eo, qui non est populus,

et in gente stulta irritabo illos.
²²Ignis succensus est in furore meo

et ardebit usque ad inferni profundissima;

devorabitque terram cum germine suo

et montium fundamenta comburet.
²³Congregabo super eos mala

et sagittas meas complebo in eis.
²⁴Consumentur fame et devorabuntur febri

et peste amarissima;

dentes bestiarum immittam in eos,
cum veneno serpentium in pulvere.
²⁵Foris vastabit eos gladius,

et intus pavor:

iuvenem simul ac virginem,

lactantem cum homine sene.
²⁶Dixi: Disperdam eos,


cessare faciam ex hominibus memoriam eorum!,
²⁷sed arrogantiam inimicorum timui,

ne superbirent hostes eorum

et dicerent: ‘ Manus nostra excelsa,
et non Dominus fecit haec omnia! ’.
²⁸Gens enim absque consilio est

et sine prudentia.
²⁹Utinam saperent et intellegerent haec

ac novissima sua providerent!
³⁰Quomodo persequatur unus mille,

et duo fugent decem milia?

Nonne ideo, quia Petra eorum vendidit eos,

et Dominus tradidit illos?”.

³¹Non enim est petra eorum ut Petra nostra,

et inimici nostri sunt iudices.
³²Vere de vinea Sodomorum vinea eorum

et de suburbanis Gomorrae;

uva eorum uva fellis

et botri amarissimi;
³³fel draconum vinum eorum

et venenum aspidum insanabile.
³⁴Nonne haec condita sunt apud me

et signata in thesauris meis?
³⁵Mea est ultio, et ego retribuam
in tempore,
in quo labetur pes eorum!

Iuxta est dies perditionis,

et adesse festinat sors eorum.
³⁶Iudicabit Dominus populum suum

et in servis suis miserebitur;

videbit quod infirmata sit manus,

et defecerint clausi ac liberati.
³⁷Et dicet: “Ubi sunt dii eorum,

petra, in qua habebant fiduciam,
³⁸de quorum victimis comedebant adipes

et bibebant vinum libaminum?

Surgant et opitulentur vobis

et in necessitate vos protegant!
³⁹Videte nunc quod ego sim solus,

et non sit Deus praeter me.

Ego occidam et ego vivere faciam;

percutiam et ego sanabo;

et non est qui de manu mea possit eruere.
⁴⁰Levabo ad caelum manum meam

et dicam: Vivo ego in aeternum!
⁴¹Si acuero ut fulgur gladium meum,

et arripuerit iudicium manus mea,

reddam ultionem hostibus meis

et his, qui oderunt me, retribuam.
⁴²Inebriabo sagittas meas sanguine,

 et gladius meus devorabit carnes,

de cruore occisorum et captivorum,

de capite ducum inimici!”.
⁴³Laudate, gentes, populum eius,

quia sanguinem servorum suorum ulciscetur

et vindictam retribuet in hostes suos

et propitius erit terrae populi sui».
⁴⁴Venit ergo Moyses et locutus est omnia verba cantici huius in auribus populi, ipse et Iosue filius Nun; ⁴⁵complevitque omnes sermones istos loquens ad universum Israel. ⁴⁶Et dixit ad eos: «Ponite corda vestra in omnia verba, quae ego testificor vobis hodie, ut mandetis ea filiis vestris custodire et facere et implere universa verba legis huius; ⁴⁷quia verbum non incassum vobis, sed est vita vestra: et in verbo hoc longo perseverabitis tempore in terra, ad quam, Iordane transmisso, ingredimini possidendam».
⁴⁸Locutusque est Dominus ad Moysen in eadem die dicens: ⁴⁹«Ascende in montem istum Abarim, in montem Nabo, qui est in terra Moab contra Iericho, et vide terram Chanaan, quam ego tradam filiis Israel obtinendam. ⁵⁰Et morere in monte, quem conscendens iungeris populo tuo, sicut mortuus est Aaron frater tuus in monte Hor et appositus populo suo. ⁵¹Quia praevaricati estis contra me in medio filiorum Israel ad aquas Meribathcades deserti Sin, quia non sanctificastis me inter filios Israel. ⁵²E contra videbis terram et non ingredieris in eam, quam ego dabo filiis Israel».