Stai leggendo
Nova Vulgata
Confronta il testo attuale con
Nova Vulgata - Vetus Testamentum - Isaiae - 41
Isaiae
41 1Taceant ante me insulae,et gentes renovent fortitudinem;
accedant et tunc loquantur,
simul ad iudicium propinquemus.
2Quis suscitavit ab oriente eum,
cuius gressum sequitur iustitia?
Dabit in conspectu eius gentes
et subiciet ei reges,
quos reddet quasi pulverem gladius eius,
sicut stipulam vento raptam arcus eius.
3Persequetur eos, transibit in pace;
semita sub pedibus eius non apparebit.
4Quis operatus est et fecit,
vocans generationes ab exordio?
Ego Dominus, primus
et cum novissimis ego sum.
5Viderunt insulae et timuerunt,
extrema terrae obstupuerunt,
appropinquaverunt et accesserunt.
6Unusquisque proximo suo auxiliabitur
et fratri suo dicet: «Confortare».
7Confortabit faber aurificem,
percutiens malleo eum, qui cudit,
dicens de glutino: «Bonum est»;
et roborat eum clavis,
ut non moveatur.
8Tu autem, Israel, serve meus,
Iacob, quem elegi,
semen Abraham amici mei,
9quem apprehendi ab extremis terrae,
et a longinquis eius vocavi te
et dixi tibi: «Servus meus es tu;
elegi te et non abieci te».
10Ne timeas, quia ego tecum sum;
ne declines, quia ego Deus tuus:
confortabo te et auxiliabor tibi
et sustentabo te dextera iustitiae meae.
11Ecce confundentur et erubescent
omnes, qui irascuntur adversum te;
erunt quasi non sint
et peribunt viri, qui contradicunt tibi.
12Quaeres eos et non invenies
viros, qui rixantur tecum;
erunt quasi non sint et veluti nihilum,
viri bellantes adversum te.
13Quia ego Dominus Deus tuus
apprehendens manum tuam dicensque tibi:
«Ne timeas; ego auxiliabor tibi.
14Noli timere, vermis Iacob,
homines ex Israel.
Ego auxiliabor tibi», dicit Dominus
et redemptor tuus, Sanctus Israel.
15Ecce posui te quasi plaustrum triturans novum,
habens rostra serrantia.
Triturabis montes et comminues
et colles quasi pulverem pones.
16Ventilabis eos, et ventus tollet eos,
et turbo disperget eos;
et tu exsultabis in Domino,
in Sancto Israel laetaberis
17Egeni et pauperes quaerunt aquas, et non sunt,
lingua eorum siti aruit.
Ego, Dominus, exaudiam eos,
Deus Israel non derelinquam eos.
18Aperiam in decalvatis collibus flumina
et in medio vallium fontes;
ponam desertum in stagna aquarum
et terram aridam in rivos aquarum.
19Plantabo in deserto cedrum,
acaciam et myrtum et lignum olivae;
ponam in solitudine abietem,
ulmum et cupressum simul,
20ut videant et sciant
et recogitent et intellegant pariter
quia manus Domini fecit hoc,
et Sanctus Israel creavit illud.
21Proferte causam vestram, dicit Dominus;
afferte, si quid firmum habetis, dixit Rex Iacob.
Accedant et nuntient nobis, quaecumque ventura sunt.
Priora, quae fuerunt, nuntiate,
ut ponamus cor nostrum et sciamus novissima eorum;
et, quae ventura sunt, indicate nobis.
23Annuntiate, quae ventura sunt in futurum,
ut sciamus quia dii estis vos;
bene quoque aut male facite,
ut inspiciamus et videamus simul.
24Ecce vos estis nihilum,
et opus vestrum nihil valet;
abominatio est, qui eligit vos.
Suscitavi ab aquilone,
et venit ab ortu solis;
vocavi eum nomine;
et conculcabit potentes quasi lutum
et velut plastes calcans humum.
26Quis annuntiavit ab exordio, ut sciamus,
et a principio, ut dicamus: «Iustum est»?
Non est neque annuntians neque praedicens
neque audiens sermones vestros.
27Primus ad Sion: Ecce adsunt;
et Ierusalem laeta nuntiantem do.
28Et vidi, et nemo erat,
ex istis nullus consiliator,
ut, si eos interrogarem,
responderent verbum.
29Ecce omnes iniquitas,
vana opera eorum;
ventus et inane
simulacra eorum.
Note al testo